Nagkaroon ka ba ng laruan na tumagal ng mahabang
panahon at ngayon ay gumagana pa rin? ‘Yong laruan na palagi mong hawak at
kasama noong bata ka pa. Ang laruan na palagi mong makikita kapag pumasok ka sa
kuwarto mo. Hindi mo na nilalaro. Nakapatong na lang sa isang tabi at tila
nakatingin sa’yo.
May laruan akong robot. Labing-isang taong
gulang na ito. Hindi kabilang sa kupunan ng mga Decepticons o ng mga Autobots.
Hindi rin siya kakambal ni Optimus Prime dahil masyadong maliit rin
ito. Kung nag-aakala kang ito ang kaisa-isang pinsan ni Bumblebee,
nagkakamali ka. Ang pangalan niya ay Zadak. Binigay sa akin ng Tito ko na
galing Saudi. Tatlo kami ng mga pinsan ko ang binigyan niya nito. Ang palayaw
naming tatlo ay Jan-Jan, Jan-Jan at Jan-Jan. Pare-pareho lang.
Grade IV pa lang kami noon nang namigay siya.
Magkaedad kaming tatlo kaya magkaklase din kami. Wala na ang robot nila pareho.
Nagkalasog-lasog na ang katawan ng mga ito pero ang robot ko ay
malusog pa rin. Mas malusog pa sa akin. Kahit hindi siya mahilig kumain, busog
na busog pa rin at ang lusog-lusog. Mahilig sa gulay kaya berde.
Kapag pinaandar ko ito, iilaw ng pula ang mga mata
at dibdib niya. At berde naman ang sa dulo ng kanyang baril. Nagsasalita ito.
“My name is Zadak. Drop your weapon. Fire!”
At magpapaputok ito habang umiikot ang kalahating
katawan. Maglalakad. Hihinto at muling magsasalita. Paulit-ulit lang ‘yon.
Ngingiti-ngiti pa ako noon. Ang saya ng pakiramdam ko habang minamasdan ito.
Pero hindi ako nagsasawa sa panonood at pakikinig sa kanyang ginagawa. (Ganyan
talaga kapag laruan na ang kaharap ng isang bata. Walang kasawa-sawa.)
Para sa ibang tao, walang halaga sa kanila ang
bagay na pinahahalagahan mo sapagkat hindi naman nila alam kung bakit ito
mahalaga sa’yo.
Minsan ng may nangyari sa robot ko. Hindi siya
nabuntis at lalong hindi siya umihi ng dugo dahil hindi naman talaga nabubuntis
at umiihi ang isang laruang robot.
Umuuwi ako sa amin sa probinsiya kapag sabado
dahil sa lungsod ako nag-aaral. ‘Pag pasok ko sa luwarto ko, may napasin ako na
kakaiba sa loob. Parang may bagay na gusto kong makita pero hindi ko mahanap.
At rumihestro agad sa isip ko na may nawawala nga. Ang robotko.
Hindi naman siguro ‘yon dinukot ni Megatron para tubusin at sumuko sa
kanya si Optimus Prime. Malabong mangyari pa ‘yon dahil natigok na si Megatron sa Transformers:
Dark of the Moon.
Hinanap ko sa buong bahay pero hindi ko talaga
nakita. Tinanong ko si Mama at sa kasamaang palad, ang robot ko ay
binigay niya sa iba. Nagalit ako. Hindi man lang siya nagpaalam sa akin.
Mahigit pitong taong gulang ang batang binigyan niya. Ni hindi ko nga kilala
‘yon. Aanhin ko naman daw ‘yong robot eh malaki na naman daw ako.
Pero mahalaga sa akin ‘yon dahil bigay pa ‘yon sa
akin ng Tito ko na ngayon ay lasinggero. Pinabawi ko kay Mama ang laruan ko.
Naawa naman ako do’n sa bata kasi tumulo ang mga luha nito. Nahiya naman ako sa
sarili ko eh kasi bata ‘yon. Alam kong nagdulot ito sa kanya ng tuwa at saya
nang makatanggap ng laruan. Naramdaman ko rin ito noong bata pa ako.
Hindi sa madamot
akong tao. Talagang pinapahalagahan ko lang‘yon kaya iningatan ko ng mahabang
panahon para hindi masira.
Inyo sanang suportahan
ito. Sa November 30 na po ang last para sa LIKE, SHARE at COMMENT. Maraming
salamat po!